Γνώρισε την άτυχη πλευρά της ποδοσφαιρικής ζωής και των γηπέδων από πολύ μικρή ηλικία. Έπεσε, σηκώθηκε, ξαναέπεσε, ξανασηκώθηκε. Έκλαψε, χαμογέλασε, μελαγχόλησε, μα πάντα ήλπιζε. Εναλλασσόμενα συναισθήματα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα στη μέχρι τώρα καριέρα της.
Η Σώτια Μακρή, η 22χρονη ποδοσφαιρίστρια της Λευκοθέας Λατσιών, βρέθηκε αντιμέτωπη με αλλεπάλληλες αρνητικές συγκυρίες τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά μέσα από αυτόν τον ανήφορο που ανέβαινε άκουγε μία φωνή μέσα της που την καλούσε να συνεχίσει. Και αυτό κάνει μέχρι σήμερα ώστε να φτάσει η στιγμή που θα ξανά πατήσει χορτάρι. Δύο εγχειρήσεις χιαστών μέσα σε δέκα μήνες, πρόβλημα με τον μηνίσκο, εξετάσεις, γυμναστήριο και φυσιοθεραπείες. Και ταυτόχρονα σπουδές! Αυτή ήταν η καθημερινότητα της Σώτιας. Μία καθημερινότητα δύσκολη. Οι στιγμές χαράς έρχονταν να απαλύνουν τον πόνο της και να της τονώσουν το ηθικό. Και μία από αυτές, ήταν η στιγμή της αποφοίτησής της από το Frederick University το περασμένο καλοκαίρι. Αποφάσισε να ασχοληθεί με το πεδίο της γραφιστικής (graphic designer) για να συνεχίσει αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά στο γήπεδο, να δημιουργεί! Χάρη στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που προσφέρει ο ΠΑ.Σ.Π. στα μέλη του, η Σώτια, πήρε το πολυπόθητο χαρτί στο χέρι της που της ανοίγει τον επαγγελματικό της δρόμο.
Σε συνέντευξή της στην ιστοσελίδα του Παγκύπριου Συνδέσμου Ποδοσφαιριστών, η Σώτια μας μιλάει για την περιπέτειά της που συνεχίζεται ακόμη, το πόσο σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο ΠΑ.Σ.Π. στις σπουδές της και εν τέλει για την αποφοίτησή της, το γυναικείο ποδόσφαιρο και το όνειρο της Λευκοθέας.
Αν ακούσει κάποιος την ιστορία σου, δεν γίνεται να τη ξεχάσει εύκολα. Πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα σε σχέση με τους τραυματισμούς σου;
«Ξεκίνησα στη Λευκοθέα το 2017. Η πορεία μου ήταν σταθερή, μέχρι το 2021, όπου κατά τη διάρκεια των προπονήσεων κτύπησα. Αρχικά κανένας δεν κατάλαβε τι είδους τραυματισμός ήταν, κανείς δεν κατάλαβε ότι έκοψα τους χιαστούς μου. Είχα κάνει ενδυνάμωση στο γυμναστήριο κανονικά και ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στο γήπεδο. Ωστόσο, μετά από μια απλή κίνηση ΄μάγκωσε’ το πόδι μου και αναρωτήθηκα γιατί. Επειδή δεν είχαμε κάποια εξήγηση με έστειλαν οι γιατροί να υποβληθώ σε εξέταση MRI. Έπειτα με πήρε τηλέφωνο ο γιατρός και μου είπε έχω υποστεί ρήξη χιαστών. Ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσα να ακούσω. Στην αρχή δεν το πίστευα, γι’ αυτό επισκέφθηκα έναν άλλο γιατρό, για μία δεύτερη γνώμη, ο οποίος είναι εξειδικευμένος σε τέτοια τραύματα. Δεν χρειάστηκε καν να δει τα αποτελέσματα του MRI, απλώς εξέτασε το πόδι μου, έκανε δύο κινήσεις και μου είπε ότι έχω κομμένο χιαστό. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι είδους ακριβώς τραυματισμός είναι αυτός. Τον είχα ακουστά. Μου είπε πρέπει να κάνουμε εγχείρηση. Γέμισαν τα μάτια μου… Δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν καταλάβαινα τι έγινε. Το θετικό είναι ότι τόσο η διαδικασία της εγχείρησης, που έγινε τον Δεκέμβριο του 2021, όσο και το μετεγχειρητικό στάδιο πήγε αρκετά καλά. Είχα και τους δικούς μου ανθρώπους που με βοηθούσαν να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Το καλοκαίρι του 2022 επέστρεψα κανονικά στα γήπεδα. Ωστόσο, μετά από δύο εβδομάδες έκανα μία απλή κίνηση πάλι, ένα πισωπάτημα και ένιωσα ότι μου ‘εφυγε΄ το πόδι, είχα αστάθεια. Βγήκα αμέσως έξω…Όταν έχεις αστάθεια σημαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Την επόμενη μέρα πήγα στον φυσιοθεραπευτή μου, κλαμένη, ήξερα ότι κόπηκε το μόσχευμά μου, απλώς έπρεπε να μου το επιβεβαιώσουν. Προσπάθησε να με τονώσει ψυχολογικά και μου συνέστησε να πάω στον γιατρό, έτσι και έγινε. Ο γιατρός μου με έστειλε να κάνω ξανά ΜRI. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα ξανά έμπαινα στη διαδικασία της εγχείρησης. Τα αποτελέσματα του MRI επιβεβαίωσαν τους φόβους μας. Το ανεξήγητο είναι ότι το μόσχευμα κόπηκε στη μέση. Να κοπεί στο πλάι, κάπου αλλού είναι φυσιολογικό, στη μέση δεν είναι λογικό. Δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση ούτε ο γιατρός μου, ούτε κανένας. Μου είπαν ότι αυτό γίνεται μία φορά στο εκατομμύριο. Δεν το δεχόμουν αυτό. Πόση ατυχία… Αποφασίστηκε να γίνει η εγχείρηση όσο πιο γρήγορα για να μην ΄πέσουν΄ τελείως οι μυς μου, όσα ΄έχτισα΄ προηγουμένως. Κτύπησα τον Αύγουστο και έκανα εγχείρηση τον Σεπτέμβριο του 2022. Δηλαδή σε διάστημα δέκα μηνών έκανα δύο φορές την ίδια εγχείρηση. Έκανα εγχείρηση στον ίδιο γιατρό αφού του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Απλώς ήταν θέμα ατυχίας. Είπα ότι πρέπει να το αντιμετωπίσω, τι άλλο μπορούσα να κάνω; Ακολούθησα τις οδηγίες που μου δόθηκαν και πάτησα γήπεδο αρχές του περασμένου Αυγούστου. Ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση γιατί όλο το καλοκαίρι έτρεχα μόνη στο γήπεδο, γι’ αυτό και ακολούθησα κανονικά την προετοιμασία τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Όλα ήταν τέλεια, ένιωθα πολύ δυνατή, ένιωθα να πετάω. Όμως, τέλος του Σεπτέμβρη άρχισε η κατηφόρα και σε κάποιες προπονήσεις ένιωθα να είχα κάποιες μικρές ενοχλήσεις. Ένιωθα ότι κάτι πήγαινε λάθος… Ένιωθα ότι κάποιες φορές ΄έφευγε΄ το πόδι μου. Είχα αγχωθεί πολύ για τον μηνίσκο μου. Κάτι που δεν ανέφερα στην αρχή. Στο πρώτο χειρουργείο είχα κάποια θέματα με τον μηνίσκο μου. Όταν είχα κάνει χιαστό, μου έραψαν και τον μηνίσκο μου. Στο δεύτερο χειρουργείο δεν πειράχτηκε ο μηνίσκος, μόνο ο χιαστός κόπηκε. Όταν πήγα πριν λίγο καιρό στον γιατρό, μου είπε ότι μπορεί να αντιμετωπίζω πρόβλημα με τον μηνίσκο μου. Και τον ρωτάω ΄τι εννοείς; Θα θέλω ξανά εγχείρηση΄; Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα έκανα και τρίτο χειρουργείο. Ευτυχώς το MRI μου ήταν καθαρό. Δεν το περίμενα! Χάρηκα πολύ! Έτσι πριν από δύο εβδομάδες άρχισα πάλι προπονήσεις. Ωστόσο δυστυχώς ένιωσα πάλι ένα ‘κρακ’. Ήταν σαν να και μου έλεγε το πόδι μου δεν αντέχω άλλο…».
Ποια ήταν αυτή τη φορά η εξήγηση των γιατρών;
«Η εξήγηση είναι πλέον ότι το πόδι μου θέλει και άλλη ενδυνάμωση. Κι αυτό γιατί έκανα δύο χειρουργεία…».
Πώς νιώθεις αυτή την περίοδο μετά από όλα όσα πέρασες…
«Έχασα πολλές φορές την αισιοδοξία μου για να είμαι ειλικρινής. Βασικά μου μιλάνε τα πόδια μου. Μου λένε δεν μπορείς άλλο… Εγώ τα αγνοώ κάποιες στιγμές. Δεν θέλω να κρεμάσω τα παπούτσια από τα 22 μου χρόνια. Βάζω πείσμα γι’ αυτόν τον λόγο. Δεν το δέχομαι. Θα το προσπαθήσω μία τελευταία φορά, θα κάνω ό,τι χρειάζεται, θα αφοσιωθώ περισσότερο στο κομμάτι της ενδυνάμωσης».
Φανταζόμαστε είχες τους ανθρώπους της Λευκοθέας δίπλα σου όλο αυτό το διάστημα…
«Η ομάδα μου με στήριξε πολύ, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά. Μετά το χειρουργείο πρέπει να κάνεις φυσιοθεραπείες και γυμναστήριο. Οι φυσιοθεραπείες ήταν πληρωμένες από την ομάδα. Πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα. Ήταν πάρα πολλά τα έξοδα. Στο γυμναστήριο επίσης πήγαινα πολλούς μήνες ως personal… Το κόστος είναι αρκετό. Ευχαριστώ πολύ τους ανθρώπους της Λευκοθέας για τη συμπαράστασή τους».
Ενώ τα περνούσες όλα αυτά, έπρεπε να είσαι αφοσιωμένη και στα μαθήματά σου. Ποιο ρόλο διαδραμάτισε ο ΠΑ.Σ.Π. όσον αφορά τις σπουδές σου;
«Γενικά ο ΠΑ.Σ.Π. έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στις σπουδές μου. Στην αρχή είχα στο μυαλό μου να πάω Λεμεσό και στο ΤΕΠΑΚ αλλά είχα δύο προβλήματα να αντιμετωπίσω. Πρώτον, η ομάδα μου εδρεύει στη Λευκωσία και δεύτερο τα έξοδα και τα ενοίκια στη Λεμεσό είναι εκτός ελέγχου. Έτσι έπρεπε να σκεφτώ, τι κάνω εγώ τώρα; Βρέθηκε μία ευκαιρία από το Frederick, είχα ακούσει ότι ως πανεπιστήμιο είναι το καλύτερο όσον αφορά τον κλάδο μου και έμαθα ότι έχω και υποτροφία. Με σύμφερε σίγουρα να μείνω Λευκωσία αφού θα γλίτωνα τα μισά χρήματα και θα συνέχιζα να είμαι στη Λευκοθέα. Έτσι η βοήθεια του ΠΑ.Σ.Π. ήρθε γάντι στη ζωή μου».
Εδώ και πολλά χρόνια ο ΠΑ.Σ.Π. επιχειρεί, μέσω των συνεργασιών με διάφορα πανεπιστήμια, να ανοίξει την πόρτα μίας δεύτερης καριέρας στα μέλη του. Πόσο σημαντικό είναι για μία ποδοσφαιρίστρια και έναν ποδοσφαιριστή οι χορηγίες που προσφέρονται στα μέλη του ΠΑ.Σ.Π.;
«Πρόκειται για τεράστια βοήθεια. Δεν μπορεί να καταλάβει ίσως εύκολα κάποιος πόση μεγάλη βοήθεια είναι. Εγώ είχα 40% μειωμένα δίδακτρα. Είναι τρελό, ότι είναι 40%! Αν υποθέταμε πως οι γονείς μου δεν ήταν οικονομικά ευκατάστατοι, τότε δεν μπορούσαν να πληρώσουν για τις σπουδές μου, χωρίς αυτή τη χορηγία. Όταν τραυματίστηκα, είχα πέσει πολύ ψυχολογικά αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω να με επηρεάσει στην ακαδημαϊκή μου επίδοση διότι χρειαζόταν να διατηρήσω τους βαθμούς για να παραμείνει αυτό το ψηλό ποσοστό χορηγίας».
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στις νεαρές ποδοσφαιρίστριες που θέλουν να συνδυάσουν το ποδόσφαιρο με τις σπουδές;
«Ποτέ δεν πρέπει να σκέφτεσαι μόνο την μπάλα. Είναι πολύ σημαντικές οι σπουδές γιατί είναι το μέλλον σου. Εγώ ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και πρέπει να βρω μία δουλειά για να σταθώ στα πόδια μου. Είναι και το ποδόσφαιρο σημαντικό, κάνουμε αυτό που μας αρέσει και αγαπάμε, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να τα πηγαίνεις καλά στις σπουδές σου, να είσαι αφοσιωμένος γιατί είναι το επόμενο στάδιο της ζωής σου».
Πώς είναι η καθημερινότητά σου σε σχέση με την ομάδα σου….
«Πηγαίνω καθημερινά στις προπονήσεις και παρακολουθώ τις συμπαίκτριές μου, ενώ στα παιχνίδια κάθομαι στον πάγκο και προσπαθώ να τις παροτρύνω».
Φανταζόμαστε ότι θες να μπεις μέσα και να αγωνιστείς εκείνη την ώρα…
«Θέλω πάρα πολύ, αλλά ξέρεις, όταν βλέπω ότι η ομάδα μου πάει τόσο καλά στα παιχνίδια και βλέπω τόσο πάθος, ξεχνάω ότι είμαι κτυπημένη. Η μόνη μου έγνοια είναι να νικήσουμε. Περισσότερο με πιάνει η μελαγχολία στις προπονήσεις που δεν μπορώ να συμμετέχω γιατί είναι σε καθημερινή βάση. Το γεγονός ότι τα πηγαίνουμε πολύ καλά φέτος με βοηθάει να συνεχίσω. Φαντάσου να έχανα την πίστη μου…».
Όντως η ομάδα σου τα πάει πολύ καλά. Διαπιστώνεις κάποιες διαφορές σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια; Ποιος είναι ο στόχος σας;
«Βλέπω τις συμπαίκτριες μου πολύ αποφασισμένες. Όλες. Νομίζω ως ομάδα το πήραμε πολύ πιο σοβαρά από κάθε άλλη φορά. Ξεκάθαρος στόχος για φέτος είναι το πρωτάθλημα. Έχουμε και κάποιες νέες προσθήκες που σίγουρα μας βοηθάνε. Γενικά, βλέπω ένα μεγάλο πείσμα σε όλες τις ποδοσφαιρίστριες, με σκοπό να θέλουν να παίξουν και να νικήσουν».
Πώς βλέπεις το μέλλον του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Κύπρο;
«Γενικά με αγχώνει το μετά, το τι θα γίνει στο μέλλον. Βλέπουμε ότι χρόνο με τον χρόνο αποχωρεί όλο και κάποια ομάδα από το πρωτάθλημα. Πλέον είμαστε έξι ομάδες. Δεν αντιλαμβάνομαι αυτό το πράγμα. Κάτι γίνεται λάθος και αποχωρεί κάθε χρόνο μία ομάδα. Κάπου υπάρχει πρόβλημα, αλλά δεν ξέρω ποιο είναι. Με αγχώνει πολύ το μέλλον του γυναικείου ποδοσφαίρου. Βέβαια, σε ό,τι αφορά στην Εθνική, βλέπω κάποια σημάδια προόδου. Γίνεται μία προσπάθεια να γνωρίσει ο κόσμος περισσότερο την Εθνική Γυναικών. Ωστόσο για το γυναικείο πρωτάθλημα έχω πολλές αμφιβολίες. Με ανησυχεί….».
Προφανώς χρειάζεται κάποιου είδους αναβάθμιση το γυναικείο ποδόσφαιρο…
«Είναι ξεκάθαρο αυτό. Έχουμε πολύ καλό έμψυχο δυναμικό σε κύπριες ποδοσφαιρίστριες που δεν φαίνονται κι αυτό είναι κρίμα. Δεν φαίνονται, όμως, όχι επειδή δεν είναι καλές παίκτριες αλλά επειδή δεν είναι η κύρια τους ασχολία. Δυστυχώς, δεν μπορούν να δώσουν περισσότερη βαρύτητα και σημασία στο ποδόσφαιρο, λόγω του ότι κάνουν και τη δουλειά τους για να επιβιώσουν αφού είτε δεν υπάρχει αμοιβή από το ποδόσφαιρο, είτε αυτή είναι λίγη. Οι περισσότερες που αμείβονται προέρχονται από άλλες χώρες. Δεν μπορώ να συγκρίνω μία επαγγελματία που ήρθε από το εξωτερικό να εργαστεί με κύρια ασχολία το ποδόσφαιρο, με κάποιαν που ήταν δουλειά από το πρωί και έρχεται απευθείας προπόνηση. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Οι ποδοσφαιρίστριες που προέρχονται από χώρες του εξωτερικού είναι σημαντικές για την εξέλιξη του κυπριακού ποδοσφαίρου, όμως τι γίνεται με τις Κύπριες παίκτριες που αδικούνται;».
