Η ήττα από τον ΑΠΟΕΛ ενόχλησε πολλούς -ο τρόπος που ήλθε, σχεδόν τους πάντες.
Η ευφορία της νίκης επί της Πάφου έδωσε τη θέση της στην κατήφεια μετά το στραβοπάτημα στο ντέρμπι «αιωνίων».
Εάν η πίστη για επικράτηση κόντρα στους «γαλαζοκιτρίνους» βασιζόταν στην κακή αγωνιστική κατάστασή τους, τότε το «τριφύλλι» αγνόησε προκλητικά ένα δίδαγμα δεκαετιών: τα ντέρμπι υπόκεινται πάντα στους δικούς τους νόμους.
Εάν η προσδοκία για νίκη επί του ΑΠΟΕΛ βασιζόταν στην αυτοπεποίθηση των «πρασίνων» μετά το 2-1 επί της πρωτοπόρου, τότε το πρόβλημα ήταν η προσδοκία -όχι η εμφάνιση και το αποτέλεσμα.
Πολύ απλά, διότι η μέχρι στιγμής πορεία της Ομόνοιας στο πρωτάθλημα επ’ ουδενί δικαιολογούσε αυτήν την προσδοκία. Να το πούμε αλλιώς; Το περασμένο Σάββατο το «τριφύλλι» έκανε αυτό που κάνει όλη τη σεζόν.
Σύντομη αναδρομή: το 1-0 επί της ΑΕΚ στο ΓΣΠ ακολούθησε το 0-1 από την Ανόρθωση στο «Αντώνης Παπαδόπουλος».
Το 1-0 επί της Πάφου στο «Στέλιος Κυριακίδης» ακολούθησαν το 2-2 (από 2-0) κόντρα στον ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΠ και το 0-1 από τον Εθνικό Άχνας στο Δασάκι.
Το 3-0 επί της ΑΕΚ στην «Αρένα» ακολούθησε το εντός έδρας 0-2 από την Ανόρθωση.
Συμπέρασμα: το περασμένο Σάββατο η Ομόνοια ήταν ο εαυτός της. Αυτός που αποτυγχάνει να «χτίσει» πάνω σε μεγάλες νίκες, αυτός που διαψεύδει με κρότο τις προσδοκίες που τη συνοδεύουν.
Ότι το κάνει με τόση και τέτοια συνέπεια, είναι η ιστορία -και η τραγωδία- της αυτή τη σεζόν.
