Το σενάριο του θετικού αποτελέσματος στηριζόταν σε δύο προϋποθέσεις.
Η πρώτη ήταν να κινηθεί το φαβορί κάτω από τα στάνταρντ του. Όπερ κι εγένετο, καθώς ο Άρης -ειδικά στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο- ήταν ωσεί παρών στον αγωνιστικό χώρο.
Η δεύτερη ήταν να πραγματοποιήσει μια υπερβατική εμφάνιση το αουτσάιντερ. Σε αυτό η ΑΕΛ προσπάθησε μεν, αλλά απέτυχε.
Για τα δεδομένα των «γαλαζοκιτρίνων» αυτή τη σεζόν, υπέρβαση είναι η δημιουργία και αξιοποίηση ευκαιριών. Οι χαμένες ευκαιρίες των Λεσοβόι (7’, 9’) και Ζε Τούρμπο (14’) μετατράπηκαν σε ισάριθμες… πιστολιές στα πόδια της.
Η τέταρτη ήλθε στο 22’, όταν παντελώς αψυχολόγητα ο Μάμας δέχτηκε αχρείαστη κίτρινη κάρτα -από την εκτέλεση εκείνου του φάουλ η ΑΕΛ βρέθηκε πίσω στο σκορ.
Το τελειωτικό χτύπημα ήλθε σχεδόν ένα 20λεπτο αργότερα. Μολονότι «κιτρινισμένος» ο Μάμας έκανε -στο χώρο του κέντρου- ένα μαρκάρισμα στον Στρούσκι που επέτρεψε στον Φελλά να του δείξει δεύτερη κίτρινη και να τον αποβάλει, δίχως δυνατότητα επέμβασης του VAR (43’).
Μια ομάδα των περιορισμένων αγωνιστικών δυνατοτήτων και της εύθραυστης ψυχολογίας της ΑΕΛ αυτή τη σεζόν θα ήταν αφύσικο να αντέξει περισσότερα χτυπήματα.
Το φυσιολογικό, το νομοτελειακό, ήταν η παράδοση στη μοίρα της -όπως ακριβώς προέκυψε στο δεύτερο ημίχρονο.
Για πρώτη φορά στη σεζόν οι «γαλαζοκίτρινοι» συμπλήρωσαν τέσσερεις συναπτές ήττες. Θα μπορούσαν να το είχαν αποτρέψει, όπως είχε συμβεί στις προηγούμενες τρεις περιπτώσεις. Αλλά όχι με τέτοιες τάσεις αγωνιστικής αυτοκτονίας…
