Δεν ήταν, προφανώς, ότι δεν το ήθελε.
Δεν ήταν, καταφανώς, ότι δεν το πάλεψε.
Ήταν όμως, εμφανώς, πάνω από τα όριά του.
Στην πρεμιέρα των πλέι οφ ο Απόλλωνας επιχείρησε να τερματίσει το άνευ νίκης σερί του απέναντι σε ομάδες του Top6 (0-5-5) εκμεταλλευόμενος όλες τις θετικές για τον ίδιο συγκυρίες: την επιστροφή του κόσμου του, την απογοήτευση, την κόπωση, τα αρνητικά πρόσφατα αποτελέσματα της Πάφου.
Στο πρώτο ημίχρονο ήταν, συνολικά, η πιο δραστήρια και η πιο απειλητική ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Ένα σημαντικό σφάλμα του Κιν τον έστειλε στην ανάπαυλα πίσω στο σκορ, ενώ βάσει εικόνας θα έπρεπε να προηγείται.
Η ισοφάριση με το «καλημέρα» στο δεύτερο ημίχρονο τον έβαλε ξανά στο παιχνίδι και γύρισε το μομέντουμ υπέρ του. Και ακριβώς τη στιγμή που άπαντες ανέμεναν να το αξιοποιήσει ανεβάζοντας στροφές, ο Απόλλωνας… κλάταρε.
Έπαψε να δημιουργεί, άρχισε να χάνει παίκτες με τραυματισμούς, φανέρωσε αμυντικές δυσλειτουργίες και επιβεβαίωσε την αχίλλειο πτέρνα του την τρέχουσα περίοδο: το έλλειμμα δημιουργικότητας και αποτελεσματικότητας.
Ενώπιον της μεγάλης ευκαιρίας η ομάδα του Σωφρόνη Αυγουστή αποδείχθηκε κατώτερη της περίστασης. Λύγισε, τσάκισε, «άδειασε». Και, μοιραία, έχασε.
Απόψε ο Απόλλωνας έδειξε ότι μπορεί να είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην πρωτοπόρο του πρωταθλήματος. Συνάμα όμως έδειξε ότι αυτό δεν είναι επαρκές, για να τον οδηγήσει σε νίκες.
Εν όψει ημιτελικών του κυπέλλου (Πάφος, ΑΕΚ και Ομόνοια οι πιθανοί αντίπαλοι) το συμπέρασμα είναι πως ο λεμεσιανός σύλλογος χρειάζεται να βελτιωθεί περισσότερο. Αν ο χρόνος που έχει και η πρόοδος που θα σημειώσει θα αποδειχθούν επαρκείς, είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου.
