Ο πρώτος είναι να κάνεις ό,τι και οι ανταγωνιστές σου, αλλά καλύτερα. Ο δεύτερος είναι να κάνεις ό,τι δεν (μπορούν να) κάνουν οι ανταγωνιστές σου.
Μέσα σ’ ένα διήμερο ο Άρης απέδειξε ότι μπορεί να κάνει και το πρώτο και το δεύτερο. Η μεταγραφή του Γκιόργκι Κβιλιτάια πιστοποίησε πως η «ελαφρά ταξιαρχία» προσφέρει προοπτική -αγωνιστική και οικονομική- (τουλάχιστον) εφάμιλλη των παραδοσιακών συλλόγων που κάνουν πρωταθλητισμό.
Για πρώτη φορά ο λεμεσιανός σύλλογος δελέασε («όχι με πενταροδεκάρες», όπως παραδέχτηκε και ο υπεύθυνος επικοινωνίας, Κώστας Παπαδόπουλος) και απέκτησε έναν (όχι οποιονδήποτε, αλλά) βασικό παίκτη από ομάδα ανώτερή του σε όλα τα επίπεδα (ιστορίας, φανέλας, τίτλων, διακρίσεων, δημοφιλίας). Είναι ένα σημείο καμπής στην ιστορία του -ενδεχομένως και σε αυτήν του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Μια μέρα μετά την ανακοίνωση της απόκτησης του Γεωργιανού διεθνούς ο Άρης πρόσθεσε ακόμη ένα ορόσημο στην ιστορία του: τη μεταγραφή του 15χρονου Μάξιμους Ένκβιστ στη σουηδική Κάλμαρ.
Μια μετακίνηση που καταδεικνύει ότι η «ελαφρά ταξιαρχία» δεν φροντίζει μόνο για τη «βιτρίνα» της, αλλά επενδύει σε (και δρέπει καρπούς από) τη δουλειά που γίνεται στα θεμέλια του συλλόγου, δηλαδή στις ακαδημίες.
Αυτός ο συνδυασμός τον διαφοροποιεί, επί του παρόντος και μέχρι αποδείξεως του εναντίου, από τον εγχώριο ανταγωνισμό.
